Foto's van Dorothea Lange
De keuze van foto's, welke publiceer je en met welk doel, is heel bepalend voor de te verkrijgen impact. Publiceer je alleen de middelste foto, dan typeer je de periode waarin hij werd genomen (Grote Amerikaanse Depressie begin vorige eeuw).
Wil je een vrolijk beeld, een brede glimlach, waarbij de vrolijkheid waarschijnlijk voornamelijk werd bepaald doordat er een foto werd gemaakt en/of door het optreden van de fotograaf, dan publiceer je foto 3.
Foto 1 gebruik je bij voorbeeld als je communicatie wilt uitdrukken: de blik van de vrouw communiceert met de fotografe. Die zou je vooral artistiek kunnen noemen.
Foto 2 drukt het tijdsbeeld en de hopeloosheid daarvan uit. Dat van die foto de rechterzijde in tact is gelaten, waardoor je het hoofd van de passagier in de voorbij rijdende auto te zien krijgt, versterkt het journalistieke, het tijdsbeeld, de situatieschets.
Dorothea Lange publiceerde alledrie de foto's, wat doet veronderstellen dat ze primair kunstenaar, dan documentairemaakster en tenslotte journalist was. Je kunt ook stellen dat ze met haar foto's niet het beeld van de werkelijkheid wilde manipuleren, zo hieraan per definitie al valt te ontkomen.
Die veronderstelling wordt verstevigd door onderstaand filmpje waarin zij zelf aan het woord is, en haar verbazing uit over de impact van sommige van haar foto's. Die was klaarblijkelijk niet door haar beoogd.
Iets anders dat opvalt is het feit dat de speenfles een CocaColafles is (toen al de wereld dominerend; zie ook de reclameborden op diverse foto's).
Op de derde foto ontbreekt die. Waarom of waardoor?
Het antwoord op die vraag is moeilijk te herleiden. Van wie ging die actie uit, de fotograaf of de moeder? En wanneer is die foto gemaakt: voor of na die andere twee?
Want, als dit de eerste foto is, zou er wel een veronderstelling kunnen opkomen dat hier bewust is gemanipuleerd. En dan zou het mij niet eens verbazen wanneer dit niet door de fotografe alswel door de moeder werd gedaan. Die heeft namelijk een zeer omgevingsbewuste blik in haar ogen. Zou het Dorothea Lange zijn geweest, dan zou dat de veronderstelling dat ze niet wilde manipuleren volstrekt onderuit halen.
Maar misschien is het antwoord heel alledaags: het kind vroeg erom of was er klaar mee.
En misschien wilde de moeder helemaal niet laten zien dat ze afhankelijk was van een lege colafles.
Zo zijn er meer details die opvallen en vergelijkbare of andersoortige vragen oproepen: waarom het tweede kind op slechts 1 foto, en de zichtbaarheid van de doos met tekst Karo en de positie van de moeder op die foto's en/of de licht verschoven positie van de fotograaf. En de taal die de handen van de moeder spreekt. Of vragen die een andere waarnemer zal stellen.
Genoeg stof om over na te denken.
Bij voorbeeld ook: hoe verschrikkelijk is de economische crisis waarin wij leven, vergeleken met die van begin vorige eeuw?
Mede in dit perspectief zijn de foto's van Dorothea Lange van blijvende waarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten